PROLOG

Siedziałem w miękkim fotelu, wsłuchując się krople deszczu, uderzające o parapet. Coraz częściej przebywałem samotne chwile w ciszy. Przestałem oglądać telewizję, nic nigdy z tego nie wynikało dobrego kiedy ją włączałem. Nie tyle, że niemal wszystko w niej mi przypominało o przeszłości, ale także dlatego, iż zrozumiałem, że telewizja tylko zabija czas, który mógłbym spożytkować inaczej, lepiej. Wstałem, sapiąc ciężko i podszedłem do okna, aby wyglądnąć na zewnątrz. Moje zdrowie nie było już takie dobre jak kiedyś.

- Dziadku? – nawet nie usłyszałem, jak ktoś otwierał drzwi. – Dziadku? – moja wnuczka, Jamie nie przestawała mnie wołać.

- Tu jestem. – odpowiedziałem w końcu, chcąc ułatwić jej zadanie.

- A ty znowu w tej zakurzonej bibliotece. – westchnęła głośno, kiedy już pojawiła się w progu.

- Tutaj najlepiej mi się myśli. – odparłem zgodnie z prawdą. – Siadaj dziecko, czy potrzebujesz czegoś?

- Czy muszę czegoś potrzebować aby przyjść do ciebie? – spojrzała na mnie z wyrzutem.

- Oj Jamie, rozchmurz się. – zaśmiałem się krótko, czochrając ją po włosach. – Co tam u twojego brata, Jasona? – spytałem.

- On zaraz ma przyj…

- Jestem! – młodsza wersja mnie właśnie przekroczyła próg pokoju. To było wprost niewiarygodne, że mój rodzony syn nie był tak podobny do mnie jak mój wnuczek.

- Całe JJ w komplecie. – parsknąłem śmiechem. Wszyscy w rodzinie nazywali ich tak od pierwszych liter imion. – Co tam dzieciaki?

Spojrzeli na siebie znacząco. Dobrze znałem ten wzrok, wiedziałem co on oznacza, dlatego westchnąłem głośno i bezsilnie, oczekując które pierwsze z nich przemówi.

- No słucham, co tym razem. – splotłem palce, usadawiając się wygodnie w fotelu.

- Tata myśli, że źle się czujesz.. – zawahała się Jamie. – Ciągle zapominasz o wszystkim, w lodówce można znaleźć twoje buty albo czapkę, a w pralce mleko. Do tego wciąż kaszlesz i widać, że ciężko łapiesz oddech. Powinieneś iść do lekarza!

- Oj kochana… - zaśmiałem się widząc łzy w oczach wnuczki. Wytarłem je swoim palcem i uśmiechnąłem się do niej szeroko. – Nie płacz, nie ma co. Najwyżej umrę, na każdego przychodzi czas.

- Dziadku! – pisnęła Jamie tym razem płacząc głośno.

- Nie płacz kochanie, tak tylko się z tobą droczę. – przytuliłem ją lekko, śmiejąc się, po czym odkaszlnąłem kilka razy. – No już, wytrzyj te łzy i uśmiechnij się do mnie. – podałem jej chusteczkę.

- Masz już szesnaście lat, naprawdę mogłabyś się ogarnąć. – wywrócił oczami Jason.

- Przestań! – Jamie rzuciła w niego poduszką, wściekła jak osa.

- Już spokój. – próbowałem ich pogodzić. – Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? – spojrzałem na Jamie, która powoli wracała do siebie.

- Dziadku… Ładny masz krzyżyk, wcześniej go nie widziałam. Czyżby wiązała się z nim jakaś historia? – spytała dociekliwie.

- Jamie nie zaczynaj… - mruknął Jason pod nosem, na co ona zmiażdżyła go jednym spojrzeniem.

- Skąd ten pomysł? – uniosłem prowokacyjnie jedną brew.

- Oj no bo do każdego przedmiotu, który masz w domu należy jakaś historia. – powiedziała entuzjastycznie. Ona od dziecka była bardzo ciekawska, uwielbiała słuchać moich opowieści, czy były one prawdziwe, czy też nie, zupełnie jak…

- Tak, to prawda. – skinąłem głową. – Chcecie posłuchać?

- Tak!

- Nie.

Powiedzieli równocześnie JJ. Jamie jak zwykle oburzona spojrzała na swojego starszego brata o dwa lata, po czym machnęła lekceważąco ręką.

- Nie słuchaj go dziadku. Opowiadaj! – dziewczynka przysunęła się bliżej.

- No dobrze, ale ostrzegam, że to będzie dość długa historia. Dla niektórych banalna, dla innych wyjątkowa. Nie oceniajcie mnie przez to, jaki byłem kiedyś, ponieważ każdy uczy się na swoich błędach, a ja… no cóż, popełniłem ich sporo w swoim życiu. – spojrzałem w kierunku stołu, gdzie leżała pamiętna książka. Pogładziłem ją po wierzchu, a oczy zalśniły gdy przeczytałem kto był autorem.

- Czy ta historia jest prawdziwa? – spytał Jason.

- Oh tak. – odpowiedziałem. – Jedna z najbardziej prawdziwych, które pamiętam do dziś. Każdy detal, każde wydarzenie.

Od autorki: No i jest prolog! Wiem, że krótki ale taki miał być. Rozdział będzie dłuższy, nie wiem kiedy dodam. Mam nadzieję, że się podoba :) KTO CHCE BYĆ INFORMOWANY PROSZĘ O ZGŁOSZENIE POD TYM POSTEM.